Παύλιανη, ένας χειμερινός παράδεισος κοντά στην Αθήνα
Ένα ορεινό χωριό της Φθιώτιδας, μέσα σε ένα πυκνό ελατοδάσος αποτελεί
τον ιδανικό προορισμό για όσους θέλουν να ξεφύγουν ένα σαββατοκύριακο
από την Αθήνα αλλά να μην πάνε και πολύ μακριά. Το χωριό βρίσκεται
περίπου 2,5 ώρες από την πρωτεύουσα μέσα από μια πολύ όμορφη διαδρομή.
Χτισμένη στις πλαγιές της Οίτης στα 1.040 μέτρα υψόμετρο, η Παύλιανη
αποτελείται από δύο οικισμούς την Άνω και την Κάτω. Ο επισκέπτης
φτάνοντας στο χωριό θα συναντήσει πρώτα την Κάτω Παύλιανη και μετά από
περίπου δύο χιλιόμετρα την Άνω. Μπαίνοντας κανείς στον κάτω οικισμό θα
συναντήσει το μνημείο το οποίο είναι αφιερωμένο στους Πεσόντες της μάχης
της Παύλιανης το 1942.
Στην πλατεία μπορεί να ξαποστάσει κανείς και να αγοράσει τοπικά
παραδοσιακά προϊόντα, όπως τσάι και χόρτα στην υπαίθρια αγορά που
στήνεται εκεί. Εξίσου όμορφη και παραδοσιακή η Άνω Παύλιανη όπου θα
συναντήσετε την εκκλησία του Αγίου Αθανασίου με το ξυλόγλυπτο τέμπλο και
το περίφημο αναπαλαιωμένο καμπαναριό του 19ου αιώνα και τα παγκάκια της
πλατείας τα οποία έχουν εξαιρετική θέα στον Μαλιακό Κόλπο.
Πέτρα και ξύλο δένουν αρμονικά με το φυσικό τοπίο σε μια εξαιρετική
αρχιτεκτονική σε όλο το χωριό και τους παραδοσιακούς ξενώνες. Η
οικιστική ανοικοδόμηση των τελευταίων χρόνων οφείλεται στην ευτυχή
συγκυρία ένταξης της Παύλιανης στο Ηabitat Αgenda, ένα πιλοτικό
πρόγραμμα που αφορά τη βιώσιμη ανάπτυξη των χωριών και στην εκτέλεση
πρότυπων έργων ανάπλασης για την αναβάθμισή τους.
Ιδιαίτερης ομορφιάς είναι και αισθητικό δάσος της Παύλιανης με τα
πανύψηλα έλατα, τα τρεχούμενα νερά και σπάνια είδη μανιταριών. Αν σας
αρέσει η πεζοπορία τότε μην παραλείψετε να περπατήσετε στο αισθητικό
δάσος και η διαδρομή θα σας μείνει αξέχαστη. Μην παραλείψετε επίσης να
επισκεφτείτε το Μουσείο Υδροκίνησης, ένα πέτρινο κτιριακό συγκρότημα, το
οποίο στεγάζει το Νεροπρίονο, το Νερόμυλο, το Μαντάνι και τη Νεροτριβή.
Ρωτήστε τους φιλόξενους ντόπιους για την σπηλιά Καμάρα και το
μονοπάτι του άγνωστου καλλιτέχνη και σίγουρα δε θα χάσετε! Δημοφιλή
είναι και τα Πυρά του Ηρακλέους στα οποία ο επισκέπτης φτάνει μέσω του
δασικού δρόμου που οδηγεί στον Εθνικό Δρυμό Οίτης, η είσοδος του οποίου
βρίσκεται λίγο έξω από την Κάτω Παύλιανη.
Η Παύλιανη αποτελεί προορισμό για όλο το χρόνο αλλά προτιμάται
ιδιαίτερα τους χειμερινούς μήνες. Χτισμένο σε ελατοσκέπαστες πλαγιές και
πνιγμένο στις καρυδιές, τις μηλιές και τις καστανιές η Παύλιανη
τελευταία γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλής προορισμός ενώ η κοντινή του
απόσταση, μιας ώρας, από το Χιονοδρομικό του Παρνασσού το κάνει πόλο
έλξης και όσων αγαπούν τα χειμερινά σπορ.
Στο παραδοσιακό χωριό θα βρείτε όμορφους και προσεγμένους ξενώνες για
τη διαμονή σας ενώ θα έχετε την ευκαιρία να δοκιμάσετε πολλές
παραδοσιακές γεύσεις στα ταβερνάκια. Η Παύλιανη αποτελεί ιδανικό
προορισμό για όσους θέλουν ένα ήρεμο «low profile» σαββατοκύριακο ή
μερικές μέρες διακοπών μακριά από τη βουή και την πολυκοσμία.
Πηγή φωτογραφιών: vasilikia.gr
Φθινοπωρινά weekends σε 4 υπέροχα χωριά του Παρνασσού
Μπορεί να είναι στο μυαλό των περισσότερων Αθηναίων άρρηκτα συνδεδεμένος με το χιονοδρομικό του κέντρο και τα χειμωνιάτικα weekends στην Αράχωβα όμως πρέπει να σας πούμε πως ο Παρνασσός είναι σαφώς ομορφότερος χωρίς τα πλήθη που τον κατακλύζουν τον χειμώνα. Τα γραφικά του χωριουδάκια, τα μονοπάτια που περνούν μέσα από ειδυλλιακά τοπία, οι φαντασμαγορικές βουνοπλαγιές του είναι το φθινόπωρο στα καλύτερά τους. Οι δε τιμές είναι εντυπωσιακά χαμηλότερες από εκείνες του χειμώνα. Σας πείσαμε, ή θέλετε και παραδείγματα;
Η Αγόριανη ή Επτάλοφος
Η Αγόριανη, ή Επτάλοφος όπως αναφέρεται σε χάρτες και επίσημα έγγραφα,
είναι ένα κουκλίστικο χωριουδάκι στην «πίσω» πλευρά του βουνού –αν
θεωρήσουμε «μπροστινή» εκείνη όπου βρίσκεται η Αράχωβα.
Είναι
κτισμένη αμφιθεατρικά σε μια καταπράσινη πλαγιά, ανάμεσα σε έλατα και
πλατάνια, και γύρω από μια λιθόκτιστη πλατεία (ακόμα και το περίπτερο
της οποίας είναι πέτρινο) με τα δίδυμα, γιγάντια πλατάνια, τα ταβερνάκια
και τα café της, που σερβίρουν γλυκό του κουταλιού σε τραπεζάκια έξω
όταν ο καιρός είναι καλός. Από εδώ ξεκινά το πετρόχτιστο μονοπάτι που
ανηφορίζει, κάνοντας ζιγκ ζαγκ πλάι σε ένα μικρό ποταμάκι, προς τον
πανέμορφο, είκοσι μέτρων καταρράκτη – σήμα κατατεθέν του χωριού.
Εδώ να μείνεις: Στα όμορφα δωμάτια του ξενώνα Μπαλκόνι της Αγόριανης (35€ το δίκλινο με πρωινό) ή του ξενώνα Αλεξάνδρα (50€ το δίκλινο) ή του ξενώνα Ασημίνα(60€ το δίκλινο με πρωινό).
Η Αράχωβα
Μπορεί για πολύ κόσμο να είναι η Μύκονος του χειμώνα –και όχι άδικα– με όλους τους αρνητικούς χαρακτηρισμούς που γεννά αυτός ο συνειρμός, αλλά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι αν ξεχάσεις για μια στιγμή όλα τα κλισέ της, η Αράχωβα είναι ένα πανέμορφο ορεινό χωριό.
Η Αράχωβα
Μπορεί για πολύ κόσμο να είναι η Μύκονος του χειμώνα –και όχι άδικα– με όλους τους αρνητικούς χαρακτηρισμούς που γεννά αυτός ο συνειρμός, αλλά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι αν ξεχάσεις για μια στιγμή όλα τα κλισέ της, η Αράχωβα είναι ένα πανέμορφο ορεινό χωριό.
Οι
βόλτες στα λιθόστρωτα σοκάκια της, ανάμεσα σε πέτρινα σπιτάκια με
κόκκινες κεραμιδοσκεπές, τα cozy café της, τα ρουστίκ ταβερνάκια, και η
απόσταση βολής των 11 χιλιομέτρων που τη χωρίζει από τον υπέροχο
αρχαιολογικό χώρο των Δελφών είναι λόγοι υπερ-αρκετοί για να της
αφιερώσεις ένα φθινοπωρινό Σαββατοκύριακο, προτού αρχίσουν να συρρέουν
τα πλήθη του χειμώνα.
Εδώ να μείνεις: Στα κουκλίστικα δωμάτια του Ξενώνα Δώμα (40€ το δίκλινο με πρωινό) στο Χάνι του Ζεμενού (45€ το δίκλινο) ή στον ξενώνα Ιωάννα (50€ το δίκλινο με πρωινό).
Η Σουβάλα ή Πολύδροσος
Η Σουβάλα ή Πολύδροσος
Το μυστικό χωριό-μπιζουδάκι του Παρνασσού μας υποδέχεται με αχνιστό
ελληνικό καφεδάκι κάτω από τα πλατάνια της πλακόστρωτης πλατείας. Μας
κακομαθαίνει, αργότερα, με λαχταριστές γεύσεις στα ρουστίκ ταβερνάκια
του, πριν μας στείλει να… κάψουμε τις θερμίδες τους στη φαντασμαγορική
διαδρομή μέχρι την Πάνω Σουβάλα, που περνά μέσα από το δάσος για να
καταλήξει σε μια γειτονιά με παλιά αρχοντικά και πανοραμική θέα στα
καταπράσινα τοπία του Παρνασσού.
Δύο
χιλιόμετρα έξω από το χωριό, ο βυζαντινός ναός της Αγίας Ελεούσας είναι
κτισμένος πλάι στις ειδυλλιακές πηγές του βοιωτικού Κηφισού, και αξίζει
σίγουρα μερικές ώρες στο ήδη ευχάριστα φορτωμένο πρόγραμμά σας. Το ίδιο
και το επισκέψιμο Οινοποιείο Αργυρίου, με τα υπέροχα κρασιά του, που διαθέτει και ένα δικό του ξενώνα-κομψοτέχνημα.
Εδώ να μείνεις: Στα όμορφα, ευρύχωρα δωμάτια του ξενοδοχείου Πολύδροσο (45€ το δίκλινο με πρωινό) ή του ξενώνα Σοφιανός (35€ το δίκλινο με πρωινό). Εναλλακτικά, στα αριστουργηματικά δωμάτια του Ξενώνα του Οινοποιείου Αργυρίου (70€ το δίκλινο με πρωινό).
Η Αμφίκλεια Το αντίπαλο δέος της Αράχωβας, η πολύ
πιο ήσυχη αλλά εξίσου όμορφη Αμφίκλεια, είναι ένα χωριό με πλακόστρωτα
σοκάκια, πέτρινα σπίτια και υπέροχα νεοκλασικά αρχοντικά.
Διαβάστε περισσότερα - Παρνασσός: Χιονισμένα χωριά και ωραίες διαδρομές
Εδώ να μείνεις: Στο φροντισμένα δωμάτια του ξενοδοχείου Λεωνίδας (50€ το δίκλινο με πρωινό) ή στα πανέμορφα δωμάτια του ρομαντικού Ξενώνα Κυριακή (70€ το δίκλινο με πρωινό).
να μείνεις: Στο φροντισμένα δωμάτια του ξενοδοχείου Λεωνίδας (50€ το δίκλινο με πρωινό) ή στα πανέμορφα δωμάτια του.
Πηγή: www.in2life.gr
--------
Μοναδικές παραλίες, πεύκα, διάφανα νερά και χρυσή άμμος ή αλλιώς ΣΚΙΑΘΟΣ!
Η Σκιάθος φημίζεται για τις όμορφες και καθαρές παραλίες της παγκοσμίως. Η κάθε μια έχει τη δική της χάρη και ομορφιά με αποτέλεσμα να καλύπτει όλα τα γούστα των παραθεριστών που την επισκέπτονται.
Στο κέντρο του νησιού βρίσκονται οι παραλίες Μπούρτζι, Μεγάλη Άμμος, Αχλαδιές, Βασιλιάς, Σκλήθρι, Τζανεριά και Καλαμάκι, στις οποίες παραθερίζουν πλήθος τουριστών λόγω της κοντινής απόστασης από το κέντρο και της εύκολης πρόσβασης σε αυτές.
Οι παραλίες αυτές είναι όλες οργανωμένες με ομπρέλες και ξαπλώστρες, ενώ κατά μήκος υπάρχουν πολλά μεζεδοπωλεία, ταβέρνες και καφετέριες.
Λίγο πιο νοτιοδυτικά θα βρείτε τις παραλίες Βρωμόλιμνος, Κολιός, Αγία Παρασκευή και Τρούλος. Ακόμη, τις παγκοσμίως γνωστές Κουκουναριές, τα Αμπελάκια, τη Μεγάλη και Μικρή Μπανάνα και την Αγία Ελένη. Εξίσου δελεαστικά για βουτιές νερά υπάρχουν και λίγο έξω από το κέντρο. Η πρόσβαση είναι πολύ εύκολη αφού μπορείτε να εξυπηρετηθείτε και με την αστική συγκοινωνία του νησιού.
Στη βορειοδυτική πλευρά βρίσκονται οι παραλίες Κρυφή Άμμος, Μανδράκι, Ελιά, Άγκιστρος, Μεγάλος και Μικρός Ασέλινος, Λυγαριές και Κεχριά, ενώ πιο βόρεια θα βρείτε τα πασίγνωστα Λαλάρια, την παραλία Λεχούνι – Νικοτσάρα, το Μέγα Γιαλό και τον Ξάνεμο. Οι παραλίες αυτές είναι μαγευτικές, με μόνο μειονέκτημα τις καιρικές συνθήκες. Λόγω της γεωγραφικής θέσης τους, όταν φυσάει δυνατός βόρειος άνεμος δημιουργείται έντονη θαλασσοταραχή. Η πρόσβαση στις συγκεκριμένες παραλίες γίνεται μόνο με δικό σας μεταφορικό μέσο. Είναι ιδανικές για ολοήμερη εκδρομή όταν ο καιρός είναι καλός.
Άλλη μία επιλογή είναι το νησάκι Τσουγκριά, που διαθέτει αρκετούς κολπίσκους με όμορφες αμμουδιές.
Πηγή: www.hotelsline.gr
--------------
Πρέβεζα, η νύφη του Αμβρακικού.
Θαλάσσια ρεύματα.
Η Πρέβεζα ζει ανάμεσα σε δύο θάλασσες και ζει καλά,περιστοιχισμένη από τρία κάστρα,τα μακρά τείχη της Νικόπολης,τα κατάλοιπα του βενετσιάνικου ελαιώνα που την περιέβαλλε κάποτε και την αποικία των πελεκάνων στη νησίδα στη λιμνοθάλασσα Τσουκαλιό.Το Ιόνιο και ο Αμβρακικός διαμορφώνουν τη φυσιογνωμία της πόλης, τη μνήμη της,την εμφάνισή της, τη γεύση της,την ατμόσφαιρά της. Το μέτωπο της πόλης είναι μια ωραία προκυμαία,με το απίθανο κτίριο της Εθνικής Τράπεζας και τον σιδερένιο φάρο που βρέθηκε κάπου στη Σκανδιναβία και επανεγκαταστάθηκε στην παλιά του θέση,όπου οι ψαράδες,μερικοί με τα παραδοσιακά πριάρια,φέρνουν όλα τα καλά του πελάγους και της λιμνοθάλασσας. Αυτή την εποχή έχουν την τιμητική τους τα λαβράκια και μαζί με τα άλλα ψάρια και τα θαλασσινά σκορπίζονται στα σοκάκια της παλιάς γειτονιάς της πόλης, όπου μαγειρεύονται με ιδιαίτερους τρόπους για να τέρψουν τους θαμώνες των εστιατορίων και των μεζεδοπωλείων,καθώς το φαγητό είναι εξαιρετική πτυχή της καλής ζωής στην Πρέβεζα.
Και πράγματι,σε όλα αυτά τα μαγαζιά τρως καλά και στην πόλη ζεις καλύτερα.
Η κυρά των θαλασσών.
Ο Δημήτριος Βικέλας,στα 1885,στο βιβλίο του Από Νικοπόλεως εις Ολυμπίαν,γράφει υπό τη μορφή επιστολών κατά τη συνήθεια της εποχής: «Διήλθομεν την εσπέραν εις την οικίαν ενός των εγκριτοτέρων κατοίκων της Πρεβέζης.Ηδύνατό τις ευκόλως να φαντασθή ότι ευρίσκεται εις Παρισίους,ή τουλάχιστον εις Αθήνας.Ωμιλήσαμεν περί φιλολογίας,περί ιστορίας,όχι όμως και περί πολιτικής.Προπάντων σε ηκούσαμεν μουσικήν. Η θυγάτηρ του οικοδεσπότου,δεσποινίς χαριεστάτη,μάς έπαιξε τεμάχια του Chopin.Πώς σου φαίνεται; Ο Chopin εις Πρέβεζαν!».
Οπως σημειώνει ο Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος το 1950 στους Ελληνικούς Ορίζοντες,η Πρέβεζα την εποχή που πέρασε ο Βικέλας «ήταν ένα κέντρο σπουδαίο καταντικρύ στην ιόνια θάλασσα, ένα πέρασμα,η πρώτη σκάλα,που έπιανε ο απόδημος,αφήνοντας πίσω του τα ελληνικά περιγιάλια».Ο ίδιος θα παρατηρήσει: «Το καράβι απάγγιασε σε μια προκυμαία καλοστρωμένη,γεμάτη πλήθος πολύχρωμο.Κατέβηκε κόσμος πολύςκαι φλύαρα φουστάνια πολλά,κάποια νιάτα.
Δρόσισε κιόλας- και συλλογίστηκα,πως δεν είχε πια και τόσο άδικο ο Βικέλας,ακόμα και στα 1884,τότε που άκουσε τα "τεμάχια" του Chopin». Ισως το πλοίο που αναφέρει ο Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος να ήταν του καπετάν Γιώργη Ποταμιάνου.Οι φωτογραφίες των πρώτων πλοίων της Ηπειρωτικής Ακτοπλοΐας με τα ονόματα των έξι παιδιών του κοσμούν έναν τοίχο του «Σπιτιού του Καπετάνιου» στην προκυμαία της Πρέβεζας: Τάσος,Ελβίρα,Πέτρος,Κίμων,Φωκίων,Πόπη.Τα πλοία έφταναν στον μυχό του Κορινθιακού και οι άμαξες μετέφεραν τους επιβάτες στον μυχό του Σαρωνικού για να συνεχίσουν με άλλο καράβι για τον Πειραιά.Το σπίτι τού καπετάν Γιώργη,αναπαλαιωμένο από τα παιδιά και τα εγγόνια του,λειτουργεί ως πολυτελής ξενώνας και είναι η έντονη αρχοντική πινελιά της Πρέβεζας.
Η πόλη της νίκης του Αυγούστου.
Η Πρέβεζα διαδέχθηκε τη Νικόπολη, την πόλη της νίκης του Οκταβιανού Αυγούστου, όταν αυτή παρήκμασε από τα μέσα του 11ου αιώνα. Εξάλλου ήταν επίνειό της, από τότε που αυτή κτίστηκε σε ανάμνηση της νίκης του Οκταβιανού εναντίον του Μάρκου Αντώνιου και της τελευταίας βασίλισσας του βασιλείου των Πτολεμαίων στην Αίγυπτο, της Κλεοπάτρας. Στην περίφημη ναυμαχία στο Ακτιο, το 31 π.Χ., μαζί με τα καράβια της Κλεοπάτρας βυθίστηκε στα βάθη της ιστορίας ολόκληρη η Ελληνιστική εποχή που εγκαινίασε ο Μέγας Αλέξανδρος.
Η Νικόπολη έγινε μια τεράστια πόλη. Το δείχνει το τείχος της που κυματίζει για χιλιάδες μέτρα προς το Προάστιο , κοντά στο σημερινό χωριό Νικόπολη, όπου υπάρχουν τα ερείπια του μνημείου του Οκταβιανού και το θέατρο που όπως υπολογίζεται θα ήταν κοντά 20.000 θέσεων. Το θέατρο δεν έχει ανασκαφεί και η προσέγγισή του θυμίζει τις περιγραφές των περιηγητών οι οποίοι έλεγαν ότι περπατούσαν ανάμεσα σε φυτά ίσα με το μπόι τους για να φτάσουν στα ερείπια και κάποιοι να χαράξουν τα ονόματά τους στον τοίχο με τα τούβλα.
Ο περίπατος στο τεράστιο αρχαιολογικό πάρκο της Νικόπολης είναι από τους πλέον ειδυλλιακούς που μπορεί να κάνει κάποιος. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν τα ψηφιδωτά των παλαιοχριστιανικών βασιλικών και το ωδείο. Μια βάση αγάλματος στο καινούργιο μουσείο, στο οποίο παρουσιάζεται πολύ παραστατικά η εξέλιξη της Νικόπολης, συμβολίζει τη συνάντηση διαφορετικών εποχών στην πόλη. Η ανάγλυφη ρωμαϊκή παράσταση αμαζονομαχίας έχει σκεπαστεί με ψηφιδωτές μορφές της νέας βυζαντινής θρησκείας (φωτογραφία). Μόνο που τότε πια είχαν κατά πολύ περιοριστεί τα όρια και η δύναμη της Νικόπολης.
Σεργιάνι στο Σεϊτάν Παζάρ.
Σήμερα, Κυριακή του Ασώτου, οι ευυπόληπτοι «άσωτοι» της Πρέβεζας έχουν το ετήσιο ραντεβού τους στο μεζεδοπωλείο «Σεϊτάν Παζάρ» μέσα σε τρελό κέφι. Το Σεϊτάν Παζάρ, το κεντρικό πλακόστρωτο σοκάκι, είναι η καρδιά της παλιάς γειτονιάς. Ονομάστηκε έτσι γιατί οι ρωμιοί μαγαζάτορες άλειφαν με σαπούνι τις πλάκες για να γλιστρά το άλογο του τούρκου ελεγκτή, ο οποίος αναφωνούσε καθώς έπεφτε: «Του διαόλου παζάρι». Καλντερίμια συναντώνται σε γοητευτικά τρίστρατα όπου τον γλυκό καιρό, που είναι και ο πιο συνηθισμένος στην πόλη, βγαίνουν τα τραπεζάκια έξω (φωτογραφία). Ανάμεσα σε αυτά τα τραπεζάκια, μπροστά σε ιδιαίτερα μαγαζιά και παλιά στέκια, γίνεται το σεργιάνι στην Πρέβεζα, μέχρι το σύγχρονο παζάρι, παράλληλα με την προκυμαία.
Από παλιά οι περιηγητές, μεταξύ των οποίων και ο λόρδος Μπάιρον το 1809, έκαναν αυτόν τον περίπατο στην Πρέβεζα. Και ο ζωγράφος Πάβλος Χαμπίδης περπάτησε στην Πρέβεζα και στα πέριξ και άρπαξε με το μελάνι και την ακουαρέλα του σκίτσα της ζωής και της ιστορίας του τόπου, γωνιές και στιγμιότυπα που περιγράφουν την ταυτότητά του. Ετσι έγινε το σημειωματάριο που τύπωσε το Ιδρυμα Ακτία Νικόπολις- ψυχή του οποίου είναι ο Νίκος Δ. Καράμπελας-, στα λευκά τμήματα των σελίδων του οποίου ο σύγχρονος περιηγητής μπορεί να καταγράψει τις δικές του εντυπώσεις από την Πρέβεζα. Πάντως οι εντυπώσεις του Πάβλου Χαμπίδη, εκτίθενται για έναν μήνα στην Πινακοθήκη «Λέανδρος Μ. Σπαρτιώτης» στον Αγιο Θωμά.
Τα χάβαρα.
Τα χάβαρα,οι μικρές αχιβάδες,αφθονούσαν κάποτε.Τώρα είναι ένας πολύ σπάνιος μεζές που η Νένη Γέρου τον μαγειρεύει εξαιρετικά με μακαροτσίνι κοφτό.Το πρώτο μυστικό είναι το πολύ καλό πλύσιμο των οστράκων.Σε μια λεκάνη αλλάζει συνεχώς νερό και βουτά πολλές φορές το σουρωτήρι με τα χάβαρα.Μετά τα αδειάζει στην κατσαρόλα με πολύ λίγο νερό,ένα ποτηράκι,την σκεπάζει και τα βάζει στη φωτιά για να αχνιστούν και να ανοίξουν.Οσα μείνουν κλειστά τα πετά.Με το τρυπητό τα σουρώνει και αφήνει να κατακάτσει στο νερό τους η άμμος και να μείνει καθαρό το νερό που αχνίστηκαν τα όστρακα.Καθαρίζει τα μισά και τα άλλα μισά τα αφήνει με το κέλυφός τους για γεύση και ομορφιά.Σουρώνει το νερό με λεπτό σουρωτήρι και βαμβάκι για να κρατήσει την άμμο.Σε μια μεγάλη κατσαρόλα τσιγαρίζει σε καυτό λάδι το ψιλοκομμένο φρέσκο κρεμμυδάκι,λίγο φινόκιο,άνηθο ή μάραθο και ψιλοκομμένο σκόρδο.Ρίχνει τα χάβαρα και τσιγαρίζονται κι αυτά και τα σβήνει με λίγο χυμό λεμονιού,αφήνοντάς τα να πάρουν δυο βράσεις.Ρίχνει το νερό που αχνίστηκαν τα όστρακα και προσθέτει επιπλέον,υπολογίζοντας ότι με αυτό θα βράσει το κοφτό μακαρονάκι.Προσθέτει αλάτι και πιπέρι μέχρι να σωθεί το ζουμί.Οταν το σερβίρει προσθέτει ψιλοκομμένο μαϊντανό.Για οκτώ πλούσιες μερίδες χρειάζονται μισό κιλό μακαρονάκι και σχεδόν τρία κιλά χάβαρα.
Γαρίδες Αμβρακικού χθες και σήμερα.
Η πιο δυνατή εικόνα της Πρέβεζας είναι η κινητικότητα στην προκυμαία όταν έρχονται και αράζουν τα παραδοσιακά και τα σύγχρονα σκαριά για να διαθέσουν την πλούσια ψαριά τους. Τα πριάρια ψαρεύουν μέσα στον Αμβρακικό και τα μεγαλύτερα σκαριά βγαίνουν στο Ιόνιο. Η γαρίδα του Αμβρακικού, τα χέλια, η σαρδέλα, τα χάβαρα, το αβγοτάραχο, είναι ονομαστά.
Η εικόνα στην προκυμαία της πόλης δεν είναι τωρινή. Στο ωραίο Μουσείο της Νικόπολης- στην έξοδο της πόλης, 2 χλμ. από το κέντρο- εκτίθεται μια ολόκληρη συλλογή από αγκίστρια και στα ψηφιδωτά του δαπέδου της πρόθεσης στη Βασιλική του Δουμετίου, αριστερά της εισόδου στα τείχη της Νικόπολης (7 χλμ. από την Πρέβεζα), εικονίζεται ο πλούσιος ενάλιος κόσμος με ψάρια, χταπόδια, υδρόβια πουλιά και ένας ψαράς που χειρίζεται με επιδεξιότητα το καμάκι του.
Τα υδρόβια πουλιά συνυπάρχουν με τα φημισμένα χέλια στη λιμνοθάλασσα της Ροδιάς και με τις μπάφες στα διβάρια της Λογαρού και του Τσουκαλιού, από τις οποίες βγαίνει το αβγοτάραχο του Αμβρακικού, το οποίο πολλοί θεωρούν ανώτερο από όλα. Την παράδοση του πατέρα τους Δημήτρη Κουσιάδη συνεχίζουν στη Νέα Σαμψούντα η σύζυγος και οι κόρες του Μαρία και Σοφία (τηλ. 26820 51369), πλάθοντας με υπομονή και μυστική συνταγή τα σακούλια με τα αβγά με αλάτι για να κερώσουν μετά το χρυσό αβγοτάραχο- ένας εξαιρετικός μεζές για τσίπουρο με ή χωρίς γλυκάνισο.
Εικόνες ζωής στη συνοικία των αργυροπελεκάνων.
O λόκληρος ο Αμβρακικός είναι μια μεγάλη κιβωτός ζωής και ο βάλτος της Ροδιάς, στο δέλτα του ποταμού Λούρου, είναι από τους πλουσιότερους και σπουδαιότερους υγροτόπους της Ευρώπης. Η εξερεύνηση αυτού του παραδείσου για τα πουλιά και τα ψάρια ξεκινά από το παλιό σχολείο του χωριού Στρογγυλή, όπου η Μινέρβα και ο Γιάννης Κοντόπουλος λειτουργούν το Κέντρο Υγροτόπων Ροδιάς (τηλ. 26830 41219), με ξεναγό την Αρτεμη Σιώμπου. Οι επισκέπτες κατεβαίνουν στην άκρη του καναλιού της Στρογγυλής, όπου τους περιμένει το πριάρι με τον Νικόλα, γέννημα θρέμμα της λιμνοθάλασσας, στο τιμόνι τους. Η βάρκα ταξιδεύει σε ένα υγρό μονοπάτι ανάμεσα στους μεγαλύτερους καλαμιώνες της Ελλάδας και βγαίνει στην ανοιχτή λιμνοθάλασσα, όπου μπροστά κολυμπούν μερικές χιλιάδες από τις 100.000 και πλέον αγριόπαπιες που έχουν για σπίτι τους τον Αμβρακικό. Στο βάθος κλείνει τον ορίζοντα μια γραμμή από χρυσά καλάμια, αφήνοντας ένα μικρό πέρασμα για να περάσει η βάρκα στη λιμνοθάλασσα Τσουκαλιό. Δεξιά υπάρχει η καλύβα των ψαράδων με το ψηλό παρατηρητήριό της, για τον φόβο των λαθροψαράδων, καθώς αυτά εδώ τα ρηχά διβάρια είναι ο καλύτερος χελότοπος της Ελλάδας. Τα χέλια, μια ολόκληρη ιστορία. Γεννιούνται στη θάλασσα της Αμερικής και κάνουν χιλιάδες μίλια, ταξιδεύοντας ενάμιση χρόνο, για να φθάσουν στα ποτάμια της Ευρώπης. Και όταν έλθουν εδώ, οι ψαράδες σκαρφίζονται περίπλοκους τρόπους για να τα ψαρέψουν, αφού έχουν μοναδική ικανότητα να ξεγλιστρούν από τις παγίδες.
Στην έξοδο από τη Ροδιά στη λιμνοθάλασσα Τσουκαλιό, υπάρχει άλλη μία καλύβα με τον φύλακα των διβαριών και η βάρκα βάζει πλώρη προς τη γειτονιά των αγρυροπελεκάνων, αυτών των θεαματικών πουλιών με άνοιγμα φτερών πάνω από τρία μέτρα. Αυτή την εποχή της ωοτοκίας η σακούλα κάτω από το τεράστιο ράμφος τους είναι κατακόκκινη και κάποιοι έχουν ήδη καθήσει στις φωλιές τους. Αυτή είναι η δεύτερη μεγαλύτερη αποικία τους στον ελλαδικό χώρο, μετά τις Πρέσπες, και φιλοξενεί 100 ζευγάρια. Η βάρκα δεν πλησιάζει πολύ τους πελεκάνους γιατί υπάρχει κίνδυνος να απωθήσουν με τα πόδια τους, με τα οποία τα σκεπάζουν, τα αβγά έξω από τη φωλιά και να πεθάνει ο νεοσσός. Ούτως ή άλλως η ζωή είναι πολύ δύσκολη για τους νεοσσούς ακόμη και μετά που θα γεννηθούν. Μια χρονιά κατάφερε να επιβιώσει μόνο ένας από τη γέννα ολόκληρης της αποικίας. Εστω και από μακριά το θέαμα των πουλιών που κάθονται στις φωλιές του και των άλλων που κολυμπούν τριγύρω είναι συναρπαστικό. Είναι αυτό που λέμε «εικόνες ζωής»...
Η βάρκα διαγράφει ένα μεγάλο μισοφέγγαρο στο ακίνητο νερό και μπαίνει στο λιμανάκι της Παναγίας Ροδιάς που πρωτοχτίστηκε, λένε, το 970, όταν στην Κωνσταντινούπολη βασίλευε ο Ιωάννης Τσιμισκής. Και απέξω το καθολικό του μεταβυζαντινού μοναστηριού με τον κυλινδρικό τρούλο είναι ιδιαίτερο, όμως μέσα ο επισκέπτης που θα ανοίξει τη διπλοασφαλισμένη πόρτα του θα βρεθεί μέσα σε έναν χρωματικό καταρράκτη, ασυνήθιστο στην αυστηρή ορθόδοξη ζωγραφική. Το καθολικό είναι κατάγραφο από τοιχογραφίες με έντονα μπλε κάμπο αντί για χρυσό, και επιπλέον πράσινα, κίτρινα και κόκ κινα χρώματα. Οι αγιογράφοι Αθανάσιος, Γεώργιος και Βασίλειος «εκ Σαμαρίνης» κατέγραψαν το 1884 στους τοίχους την Παλαιά και Καινή Διαθήκη με λαϊκότροπη τεχνική αλλά με αφοσίωση στις Γραφές. Οπως σχολιάζει ο ξεναγός μας στο μοναστήρι Γιάννης Κοντόπουλος, μπορεί να μην ήταν εξαιρετικοί ζωγράφοι, αλλά ήσαν άριστοι θεολόγοι.
Για την επιστροφή στη Στρογγυλή, η βάρκα μπαίνει σε ένα κανάλι που δεν έχει χάρτη και ταξιδεύει μέσα στον βάλτο ανάμεσα στα καλάμια. Οι βαλτόπαπιες «ζωγραφίζουν» πάνω στην επιφάνεια του νερού καθώς τρέχουν να κρυφτούν και οι λευκοτσικνιάδες και οι σταχτοτσικνιάδες βάζουν χρώμα στο τοπίο καθώς καθρεφτίζονται στα ακίνητα ρηχά νερά όπου ψαρεύουν. Είναι ακόμη μία ζωντανή εικόνα του Αμβρακικού.
ΠΡΟΣΒΑΣΗ.
Η Πρέβεζα,μέσω γέφυρας Ρίου - Αντιρρίου και της υποθαλάσσιας σήραγγας του Ακτίου,απέχει από την Αθήνα 380 χλμ.Η Στρογγυλή απέχει από την Πρέβεζα 40 χλμ.
ΔΙΑΜΟΝΗ.
Στην Πρέβεζα,στον ξενώνα «Το Σπίτι του Καπετάνιου» (τηλ.26820 23915, captainshousepreveza.gr),Βoutique Ηotel Dioni (τηλ.26820 27381),Ρreveza City (τηλ. 26820 89500),Ουρανία (τηλ.26820 89570, 89580).Στην περιοχή Μαργαρώνα (2 χλμ. από το κέντρο),στο Μargarona Royal Ηotel (τηλ.26820 24360-2, margaronaroyal.gr).
ΦΑΓΗΤΟ.
Στην Πρέβεζα, στο κέντρο, στην καθιερωμένη «Ψάθα», για φαγητά της μαμάς, λαχανοντολμάδες και κολοκυθάκια γεμιστά με αβγολέμονο, τσιπούρα με σέλινο αβγολέμονο, χάβαρα με σκόρδο και μαϊντανό, κέφαλος πετάλι, μελιτζάνες ιμάμ, γαλατόπιτα, στην «Τρελή Γαρίδα», από τα στέκια της πόλης, για μυδοπίλαφο, κυδώνια, σουπιές, κουτσομούρα, σαρδέλα ψητή, στον «Ντίνο» για μαύρο ρυζότο με σουπιές, μακαρονάδα με κυδώνια,μπακαλιάρο λεμονάτο,στον «Αμβρόσιο»,στην πιο παλιά ταβέρνα,στο ιδιαίτερο εστιατόριο «Μελτέμι» για καλομαγειρεμένα ψάρια και σαλάτες,στα μεζεδοπωλεία «Απάγκιο» και «Σεϊτάν Παζάρ»,όπου ο Στάθης ετοιμάζει πίνες τηγανητές,σουπιές κρασάτες,καλαμαράκια γεμιστά με τυρί,αθερίνα τηγανητή. Για το τέλος υπάρχει πάντα το ραβανί,η μηλόπιτα και το καρυδάτο με παγωτό στο «ΗΒ».
Η Πρέβεζα ζει ανάμεσα σε δύο θάλασσες και ζει καλά,περιστοιχισμένη από τρία κάστρα,τα μακρά τείχη της Νικόπολης,τα κατάλοιπα του βενετσιάνικου ελαιώνα που την περιέβαλλε κάποτε και την αποικία των πελεκάνων στη νησίδα στη λιμνοθάλασσα Τσουκαλιό.Το Ιόνιο και ο Αμβρακικός διαμορφώνουν τη φυσιογνωμία της πόλης, τη μνήμη της,την εμφάνισή της, τη γεύση της,την ατμόσφαιρά της. Το μέτωπο της πόλης είναι μια ωραία προκυμαία,με το απίθανο κτίριο της Εθνικής Τράπεζας και τον σιδερένιο φάρο που βρέθηκε κάπου στη Σκανδιναβία και επανεγκαταστάθηκε στην παλιά του θέση,όπου οι ψαράδες,μερικοί με τα παραδοσιακά πριάρια,φέρνουν όλα τα καλά του πελάγους και της λιμνοθάλασσας. Αυτή την εποχή έχουν την τιμητική τους τα λαβράκια και μαζί με τα άλλα ψάρια και τα θαλασσινά σκορπίζονται στα σοκάκια της παλιάς γειτονιάς της πόλης, όπου μαγειρεύονται με ιδιαίτερους τρόπους για να τέρψουν τους θαμώνες των εστιατορίων και των μεζεδοπωλείων,καθώς το φαγητό είναι εξαιρετική πτυχή της καλής ζωής στην Πρέβεζα.
Και πράγματι,σε όλα αυτά τα μαγαζιά τρως καλά και στην πόλη ζεις καλύτερα.
Η κυρά των θαλασσών.
Ο Δημήτριος Βικέλας,στα 1885,στο βιβλίο του Από Νικοπόλεως εις Ολυμπίαν,γράφει υπό τη μορφή επιστολών κατά τη συνήθεια της εποχής: «Διήλθομεν την εσπέραν εις την οικίαν ενός των εγκριτοτέρων κατοίκων της Πρεβέζης.Ηδύνατό τις ευκόλως να φαντασθή ότι ευρίσκεται εις Παρισίους,ή τουλάχιστον εις Αθήνας.Ωμιλήσαμεν περί φιλολογίας,περί ιστορίας,όχι όμως και περί πολιτικής.Προπάντων σε ηκούσαμεν μουσικήν. Η θυγάτηρ του οικοδεσπότου,δεσποινίς χαριεστάτη,μάς έπαιξε τεμάχια του Chopin.Πώς σου φαίνεται; Ο Chopin εις Πρέβεζαν!».
Οπως σημειώνει ο Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος το 1950 στους Ελληνικούς Ορίζοντες,η Πρέβεζα την εποχή που πέρασε ο Βικέλας «ήταν ένα κέντρο σπουδαίο καταντικρύ στην ιόνια θάλασσα, ένα πέρασμα,η πρώτη σκάλα,που έπιανε ο απόδημος,αφήνοντας πίσω του τα ελληνικά περιγιάλια».Ο ίδιος θα παρατηρήσει: «Το καράβι απάγγιασε σε μια προκυμαία καλοστρωμένη,γεμάτη πλήθος πολύχρωμο.Κατέβηκε κόσμος πολύςκαι φλύαρα φουστάνια πολλά,κάποια νιάτα.
Δρόσισε κιόλας- και συλλογίστηκα,πως δεν είχε πια και τόσο άδικο ο Βικέλας,ακόμα και στα 1884,τότε που άκουσε τα "τεμάχια" του Chopin». Ισως το πλοίο που αναφέρει ο Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος να ήταν του καπετάν Γιώργη Ποταμιάνου.Οι φωτογραφίες των πρώτων πλοίων της Ηπειρωτικής Ακτοπλοΐας με τα ονόματα των έξι παιδιών του κοσμούν έναν τοίχο του «Σπιτιού του Καπετάνιου» στην προκυμαία της Πρέβεζας: Τάσος,Ελβίρα,Πέτρος,Κίμων,Φωκίων,Πόπη.Τα πλοία έφταναν στον μυχό του Κορινθιακού και οι άμαξες μετέφεραν τους επιβάτες στον μυχό του Σαρωνικού για να συνεχίσουν με άλλο καράβι για τον Πειραιά.Το σπίτι τού καπετάν Γιώργη,αναπαλαιωμένο από τα παιδιά και τα εγγόνια του,λειτουργεί ως πολυτελής ξενώνας και είναι η έντονη αρχοντική πινελιά της Πρέβεζας.
Η πόλη της νίκης του Αυγούστου.
Η Πρέβεζα διαδέχθηκε τη Νικόπολη, την πόλη της νίκης του Οκταβιανού Αυγούστου, όταν αυτή παρήκμασε από τα μέσα του 11ου αιώνα. Εξάλλου ήταν επίνειό της, από τότε που αυτή κτίστηκε σε ανάμνηση της νίκης του Οκταβιανού εναντίον του Μάρκου Αντώνιου και της τελευταίας βασίλισσας του βασιλείου των Πτολεμαίων στην Αίγυπτο, της Κλεοπάτρας. Στην περίφημη ναυμαχία στο Ακτιο, το 31 π.Χ., μαζί με τα καράβια της Κλεοπάτρας βυθίστηκε στα βάθη της ιστορίας ολόκληρη η Ελληνιστική εποχή που εγκαινίασε ο Μέγας Αλέξανδρος.
Η Νικόπολη έγινε μια τεράστια πόλη. Το δείχνει το τείχος της που κυματίζει για χιλιάδες μέτρα προς το Προάστιο , κοντά στο σημερινό χωριό Νικόπολη, όπου υπάρχουν τα ερείπια του μνημείου του Οκταβιανού και το θέατρο που όπως υπολογίζεται θα ήταν κοντά 20.000 θέσεων. Το θέατρο δεν έχει ανασκαφεί και η προσέγγισή του θυμίζει τις περιγραφές των περιηγητών οι οποίοι έλεγαν ότι περπατούσαν ανάμεσα σε φυτά ίσα με το μπόι τους για να φτάσουν στα ερείπια και κάποιοι να χαράξουν τα ονόματά τους στον τοίχο με τα τούβλα.
Ο περίπατος στο τεράστιο αρχαιολογικό πάρκο της Νικόπολης είναι από τους πλέον ειδυλλιακούς που μπορεί να κάνει κάποιος. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν τα ψηφιδωτά των παλαιοχριστιανικών βασιλικών και το ωδείο. Μια βάση αγάλματος στο καινούργιο μουσείο, στο οποίο παρουσιάζεται πολύ παραστατικά η εξέλιξη της Νικόπολης, συμβολίζει τη συνάντηση διαφορετικών εποχών στην πόλη. Η ανάγλυφη ρωμαϊκή παράσταση αμαζονομαχίας έχει σκεπαστεί με ψηφιδωτές μορφές της νέας βυζαντινής θρησκείας (φωτογραφία). Μόνο που τότε πια είχαν κατά πολύ περιοριστεί τα όρια και η δύναμη της Νικόπολης.
Σεργιάνι στο Σεϊτάν Παζάρ.
Σήμερα, Κυριακή του Ασώτου, οι ευυπόληπτοι «άσωτοι» της Πρέβεζας έχουν το ετήσιο ραντεβού τους στο μεζεδοπωλείο «Σεϊτάν Παζάρ» μέσα σε τρελό κέφι. Το Σεϊτάν Παζάρ, το κεντρικό πλακόστρωτο σοκάκι, είναι η καρδιά της παλιάς γειτονιάς. Ονομάστηκε έτσι γιατί οι ρωμιοί μαγαζάτορες άλειφαν με σαπούνι τις πλάκες για να γλιστρά το άλογο του τούρκου ελεγκτή, ο οποίος αναφωνούσε καθώς έπεφτε: «Του διαόλου παζάρι». Καλντερίμια συναντώνται σε γοητευτικά τρίστρατα όπου τον γλυκό καιρό, που είναι και ο πιο συνηθισμένος στην πόλη, βγαίνουν τα τραπεζάκια έξω (φωτογραφία). Ανάμεσα σε αυτά τα τραπεζάκια, μπροστά σε ιδιαίτερα μαγαζιά και παλιά στέκια, γίνεται το σεργιάνι στην Πρέβεζα, μέχρι το σύγχρονο παζάρι, παράλληλα με την προκυμαία.
Από παλιά οι περιηγητές, μεταξύ των οποίων και ο λόρδος Μπάιρον το 1809, έκαναν αυτόν τον περίπατο στην Πρέβεζα. Και ο ζωγράφος Πάβλος Χαμπίδης περπάτησε στην Πρέβεζα και στα πέριξ και άρπαξε με το μελάνι και την ακουαρέλα του σκίτσα της ζωής και της ιστορίας του τόπου, γωνιές και στιγμιότυπα που περιγράφουν την ταυτότητά του. Ετσι έγινε το σημειωματάριο που τύπωσε το Ιδρυμα Ακτία Νικόπολις- ψυχή του οποίου είναι ο Νίκος Δ. Καράμπελας-, στα λευκά τμήματα των σελίδων του οποίου ο σύγχρονος περιηγητής μπορεί να καταγράψει τις δικές του εντυπώσεις από την Πρέβεζα. Πάντως οι εντυπώσεις του Πάβλου Χαμπίδη, εκτίθενται για έναν μήνα στην Πινακοθήκη «Λέανδρος Μ. Σπαρτιώτης» στον Αγιο Θωμά.
Τα χάβαρα.
Τα χάβαρα,οι μικρές αχιβάδες,αφθονούσαν κάποτε.Τώρα είναι ένας πολύ σπάνιος μεζές που η Νένη Γέρου τον μαγειρεύει εξαιρετικά με μακαροτσίνι κοφτό.Το πρώτο μυστικό είναι το πολύ καλό πλύσιμο των οστράκων.Σε μια λεκάνη αλλάζει συνεχώς νερό και βουτά πολλές φορές το σουρωτήρι με τα χάβαρα.Μετά τα αδειάζει στην κατσαρόλα με πολύ λίγο νερό,ένα ποτηράκι,την σκεπάζει και τα βάζει στη φωτιά για να αχνιστούν και να ανοίξουν.Οσα μείνουν κλειστά τα πετά.Με το τρυπητό τα σουρώνει και αφήνει να κατακάτσει στο νερό τους η άμμος και να μείνει καθαρό το νερό που αχνίστηκαν τα όστρακα.Καθαρίζει τα μισά και τα άλλα μισά τα αφήνει με το κέλυφός τους για γεύση και ομορφιά.Σουρώνει το νερό με λεπτό σουρωτήρι και βαμβάκι για να κρατήσει την άμμο.Σε μια μεγάλη κατσαρόλα τσιγαρίζει σε καυτό λάδι το ψιλοκομμένο φρέσκο κρεμμυδάκι,λίγο φινόκιο,άνηθο ή μάραθο και ψιλοκομμένο σκόρδο.Ρίχνει τα χάβαρα και τσιγαρίζονται κι αυτά και τα σβήνει με λίγο χυμό λεμονιού,αφήνοντάς τα να πάρουν δυο βράσεις.Ρίχνει το νερό που αχνίστηκαν τα όστρακα και προσθέτει επιπλέον,υπολογίζοντας ότι με αυτό θα βράσει το κοφτό μακαρονάκι.Προσθέτει αλάτι και πιπέρι μέχρι να σωθεί το ζουμί.Οταν το σερβίρει προσθέτει ψιλοκομμένο μαϊντανό.Για οκτώ πλούσιες μερίδες χρειάζονται μισό κιλό μακαρονάκι και σχεδόν τρία κιλά χάβαρα.
Γαρίδες Αμβρακικού χθες και σήμερα.
Η πιο δυνατή εικόνα της Πρέβεζας είναι η κινητικότητα στην προκυμαία όταν έρχονται και αράζουν τα παραδοσιακά και τα σύγχρονα σκαριά για να διαθέσουν την πλούσια ψαριά τους. Τα πριάρια ψαρεύουν μέσα στον Αμβρακικό και τα μεγαλύτερα σκαριά βγαίνουν στο Ιόνιο. Η γαρίδα του Αμβρακικού, τα χέλια, η σαρδέλα, τα χάβαρα, το αβγοτάραχο, είναι ονομαστά.
Η εικόνα στην προκυμαία της πόλης δεν είναι τωρινή. Στο ωραίο Μουσείο της Νικόπολης- στην έξοδο της πόλης, 2 χλμ. από το κέντρο- εκτίθεται μια ολόκληρη συλλογή από αγκίστρια και στα ψηφιδωτά του δαπέδου της πρόθεσης στη Βασιλική του Δουμετίου, αριστερά της εισόδου στα τείχη της Νικόπολης (7 χλμ. από την Πρέβεζα), εικονίζεται ο πλούσιος ενάλιος κόσμος με ψάρια, χταπόδια, υδρόβια πουλιά και ένας ψαράς που χειρίζεται με επιδεξιότητα το καμάκι του.
Τα υδρόβια πουλιά συνυπάρχουν με τα φημισμένα χέλια στη λιμνοθάλασσα της Ροδιάς και με τις μπάφες στα διβάρια της Λογαρού και του Τσουκαλιού, από τις οποίες βγαίνει το αβγοτάραχο του Αμβρακικού, το οποίο πολλοί θεωρούν ανώτερο από όλα. Την παράδοση του πατέρα τους Δημήτρη Κουσιάδη συνεχίζουν στη Νέα Σαμψούντα η σύζυγος και οι κόρες του Μαρία και Σοφία (τηλ. 26820 51369), πλάθοντας με υπομονή και μυστική συνταγή τα σακούλια με τα αβγά με αλάτι για να κερώσουν μετά το χρυσό αβγοτάραχο- ένας εξαιρετικός μεζές για τσίπουρο με ή χωρίς γλυκάνισο.
Εικόνες ζωής στη συνοικία των αργυροπελεκάνων.
O λόκληρος ο Αμβρακικός είναι μια μεγάλη κιβωτός ζωής και ο βάλτος της Ροδιάς, στο δέλτα του ποταμού Λούρου, είναι από τους πλουσιότερους και σπουδαιότερους υγροτόπους της Ευρώπης. Η εξερεύνηση αυτού του παραδείσου για τα πουλιά και τα ψάρια ξεκινά από το παλιό σχολείο του χωριού Στρογγυλή, όπου η Μινέρβα και ο Γιάννης Κοντόπουλος λειτουργούν το Κέντρο Υγροτόπων Ροδιάς (τηλ. 26830 41219), με ξεναγό την Αρτεμη Σιώμπου. Οι επισκέπτες κατεβαίνουν στην άκρη του καναλιού της Στρογγυλής, όπου τους περιμένει το πριάρι με τον Νικόλα, γέννημα θρέμμα της λιμνοθάλασσας, στο τιμόνι τους. Η βάρκα ταξιδεύει σε ένα υγρό μονοπάτι ανάμεσα στους μεγαλύτερους καλαμιώνες της Ελλάδας και βγαίνει στην ανοιχτή λιμνοθάλασσα, όπου μπροστά κολυμπούν μερικές χιλιάδες από τις 100.000 και πλέον αγριόπαπιες που έχουν για σπίτι τους τον Αμβρακικό. Στο βάθος κλείνει τον ορίζοντα μια γραμμή από χρυσά καλάμια, αφήνοντας ένα μικρό πέρασμα για να περάσει η βάρκα στη λιμνοθάλασσα Τσουκαλιό. Δεξιά υπάρχει η καλύβα των ψαράδων με το ψηλό παρατηρητήριό της, για τον φόβο των λαθροψαράδων, καθώς αυτά εδώ τα ρηχά διβάρια είναι ο καλύτερος χελότοπος της Ελλάδας. Τα χέλια, μια ολόκληρη ιστορία. Γεννιούνται στη θάλασσα της Αμερικής και κάνουν χιλιάδες μίλια, ταξιδεύοντας ενάμιση χρόνο, για να φθάσουν στα ποτάμια της Ευρώπης. Και όταν έλθουν εδώ, οι ψαράδες σκαρφίζονται περίπλοκους τρόπους για να τα ψαρέψουν, αφού έχουν μοναδική ικανότητα να ξεγλιστρούν από τις παγίδες.
Στην έξοδο από τη Ροδιά στη λιμνοθάλασσα Τσουκαλιό, υπάρχει άλλη μία καλύβα με τον φύλακα των διβαριών και η βάρκα βάζει πλώρη προς τη γειτονιά των αγρυροπελεκάνων, αυτών των θεαματικών πουλιών με άνοιγμα φτερών πάνω από τρία μέτρα. Αυτή την εποχή της ωοτοκίας η σακούλα κάτω από το τεράστιο ράμφος τους είναι κατακόκκινη και κάποιοι έχουν ήδη καθήσει στις φωλιές τους. Αυτή είναι η δεύτερη μεγαλύτερη αποικία τους στον ελλαδικό χώρο, μετά τις Πρέσπες, και φιλοξενεί 100 ζευγάρια. Η βάρκα δεν πλησιάζει πολύ τους πελεκάνους γιατί υπάρχει κίνδυνος να απωθήσουν με τα πόδια τους, με τα οποία τα σκεπάζουν, τα αβγά έξω από τη φωλιά και να πεθάνει ο νεοσσός. Ούτως ή άλλως η ζωή είναι πολύ δύσκολη για τους νεοσσούς ακόμη και μετά που θα γεννηθούν. Μια χρονιά κατάφερε να επιβιώσει μόνο ένας από τη γέννα ολόκληρης της αποικίας. Εστω και από μακριά το θέαμα των πουλιών που κάθονται στις φωλιές του και των άλλων που κολυμπούν τριγύρω είναι συναρπαστικό. Είναι αυτό που λέμε «εικόνες ζωής»...
Η βάρκα διαγράφει ένα μεγάλο μισοφέγγαρο στο ακίνητο νερό και μπαίνει στο λιμανάκι της Παναγίας Ροδιάς που πρωτοχτίστηκε, λένε, το 970, όταν στην Κωνσταντινούπολη βασίλευε ο Ιωάννης Τσιμισκής. Και απέξω το καθολικό του μεταβυζαντινού μοναστηριού με τον κυλινδρικό τρούλο είναι ιδιαίτερο, όμως μέσα ο επισκέπτης που θα ανοίξει τη διπλοασφαλισμένη πόρτα του θα βρεθεί μέσα σε έναν χρωματικό καταρράκτη, ασυνήθιστο στην αυστηρή ορθόδοξη ζωγραφική. Το καθολικό είναι κατάγραφο από τοιχογραφίες με έντονα μπλε κάμπο αντί για χρυσό, και επιπλέον πράσινα, κίτρινα και κόκ κινα χρώματα. Οι αγιογράφοι Αθανάσιος, Γεώργιος και Βασίλειος «εκ Σαμαρίνης» κατέγραψαν το 1884 στους τοίχους την Παλαιά και Καινή Διαθήκη με λαϊκότροπη τεχνική αλλά με αφοσίωση στις Γραφές. Οπως σχολιάζει ο ξεναγός μας στο μοναστήρι Γιάννης Κοντόπουλος, μπορεί να μην ήταν εξαιρετικοί ζωγράφοι, αλλά ήσαν άριστοι θεολόγοι.
Για την επιστροφή στη Στρογγυλή, η βάρκα μπαίνει σε ένα κανάλι που δεν έχει χάρτη και ταξιδεύει μέσα στον βάλτο ανάμεσα στα καλάμια. Οι βαλτόπαπιες «ζωγραφίζουν» πάνω στην επιφάνεια του νερού καθώς τρέχουν να κρυφτούν και οι λευκοτσικνιάδες και οι σταχτοτσικνιάδες βάζουν χρώμα στο τοπίο καθώς καθρεφτίζονται στα ακίνητα ρηχά νερά όπου ψαρεύουν. Είναι ακόμη μία ζωντανή εικόνα του Αμβρακικού.
ΠΡΟΣΒΑΣΗ.
Η Πρέβεζα,μέσω γέφυρας Ρίου - Αντιρρίου και της υποθαλάσσιας σήραγγας του Ακτίου,απέχει από την Αθήνα 380 χλμ.Η Στρογγυλή απέχει από την Πρέβεζα 40 χλμ.
ΔΙΑΜΟΝΗ.
Στην Πρέβεζα,στον ξενώνα «Το Σπίτι του Καπετάνιου» (τηλ.26820 23915, captainshousepreveza.gr),Βoutique Ηotel Dioni (τηλ.26820 27381),Ρreveza City (τηλ. 26820 89500),Ουρανία (τηλ.26820 89570, 89580).Στην περιοχή Μαργαρώνα (2 χλμ. από το κέντρο),στο Μargarona Royal Ηotel (τηλ.26820 24360-2, margaronaroyal.gr).
ΦΑΓΗΤΟ.
Στην Πρέβεζα, στο κέντρο, στην καθιερωμένη «Ψάθα», για φαγητά της μαμάς, λαχανοντολμάδες και κολοκυθάκια γεμιστά με αβγολέμονο, τσιπούρα με σέλινο αβγολέμονο, χάβαρα με σκόρδο και μαϊντανό, κέφαλος πετάλι, μελιτζάνες ιμάμ, γαλατόπιτα, στην «Τρελή Γαρίδα», από τα στέκια της πόλης, για μυδοπίλαφο, κυδώνια, σουπιές, κουτσομούρα, σαρδέλα ψητή, στον «Ντίνο» για μαύρο ρυζότο με σουπιές, μακαρονάδα με κυδώνια,μπακαλιάρο λεμονάτο,στον «Αμβρόσιο»,στην πιο παλιά ταβέρνα,στο ιδιαίτερο εστιατόριο «Μελτέμι» για καλομαγειρεμένα ψάρια και σαλάτες,στα μεζεδοπωλεία «Απάγκιο» και «Σεϊτάν Παζάρ»,όπου ο Στάθης ετοιμάζει πίνες τηγανητές,σουπιές κρασάτες,καλαμαράκια γεμιστά με τυρί,αθερίνα τηγανητή. Για το τέλος υπάρχει πάντα το ραβανί,η μηλόπιτα και το καρυδάτο με παγωτό στο «ΗΒ».
Από τις ομορφιές του Αράχθου
(εδώ στο ΛΙΘΙΝΟ)
φωτο: Κώστας Μπατσής
ΒΟΛΤΑ ΣΤΑ ΖΑΓΟΡΙΑ......
1η ΦΩΤΟ: ΔΡΟΜΟΣ
2η ΦΩΤΟ: ΣΚΑΛΑ ΒΡΑΔΕΤΟΥ
3η ΦΩΤΟ: ΣΑΡΑΚΑΤΣΑΝΙΚΗ ΣΤΑΝΗ
4η ΦΩΤΟ: ΣΑΡΑΚΑΤΣΑΝΙΚΗ ΣΤΑΝΗ
5η ΦΩΤΟ: ΠΑΠΙΓΚΟ-ΚΟΛΥΜΠΥΘΡΕΣ
6η ΦΩΤΟ: ΓΕΦΥΡΙ ΝΟΥΤΣΟΥ
7η ΦΩΤΟ: ΜΟΝΟΤΟΞΟ ΓΕΦΥΡΙ ΒΟΒΟΥΣΑΣ
8η ΦΩΤΟ: ΧΑΡΑΔΡΑ ΒΙΚΟΥ
9η ΦΩΤΟ: ΤΡΙΤΟΞΟ ΓΕΦΥΡΙ ΠΛΑΚΙΔΑ ή ΚΑΛΟΓΕΡΙΚΟ
http://www.zagoroxoria.gr
http://iliochori.blogspot.com/
Ελεύθερη είσοδος σε μουσεία για το Σαββατοκύριακο
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΣΚΑΙ
Τριάντα επτά τάφους, κτερισμένους με χρυσά, σιδερένια, γυάλινα και πήλινα αντικείμενα έφερε στο φως η αρχαιολογική έρευνα της Ι Ζ εφορείας αρχαιοτήτων στο Αρχοντικό Πέλλας.
Οι πιο πλούσιες ταφές, 15 στον αριθμό, χρονολογούνται στην αρχαϊκή εποχή.
Ανάμεσά τους η ταφή ενός πολεμιστή κτερισμένη με χάλκινο κράνος, διακοσμημένο με χρυσές ταινίες σιδερένια όπλα, χρυσό δακτυλίδι, χρυσό επιστόμιο και χρυσό γάντι, χρυσά ελάσματα για την επένδυση των υποδημάτων και χρυσές ταινίες για το στόλισμα του νεκρικού ενδύματος.
Από τις γυναικείες ταφές, ξεχωρίζει η καύση κοριτσιού σε πήλινη σταμνοειδή πυξίδα (είδος αγγείου), κτερισμένη με χρυσά, αργυρά και σιδερένια κοσμήματα, χρυσό επιστόμιο και γυάλινο μυροδοχείο.
Από το 2000 μέχρι σήμερα στο δυτικό νεκροταφείο του Αρχοντικού Πέλλας έχουν ερευνηθεί συνολικά 1.004 ταφές, αν και έχει ανασκαφεί μόλις το 5% της συνολικής του έκτασης.
http://www.skai.gr
Οι πιο πλούσιες ταφές, 15 στον αριθμό, χρονολογούνται στην αρχαϊκή εποχή.
Ανάμεσά τους η ταφή ενός πολεμιστή κτερισμένη με χάλκινο κράνος, διακοσμημένο με χρυσές ταινίες σιδερένια όπλα, χρυσό δακτυλίδι, χρυσό επιστόμιο και χρυσό γάντι, χρυσά ελάσματα για την επένδυση των υποδημάτων και χρυσές ταινίες για το στόλισμα του νεκρικού ενδύματος.
Από τις γυναικείες ταφές, ξεχωρίζει η καύση κοριτσιού σε πήλινη σταμνοειδή πυξίδα (είδος αγγείου), κτερισμένη με χρυσά, αργυρά και σιδερένια κοσμήματα, χρυσό επιστόμιο και γυάλινο μυροδοχείο.
Από το 2000 μέχρι σήμερα στο δυτικό νεκροταφείο του Αρχοντικού Πέλλας έχουν ερευνηθεί συνολικά 1.004 ταφές, αν και έχει ανασκαφεί μόλις το 5% της συνολικής του έκτασης.
http://www.skai.gr
Βρέθηκε αγαλματίδιο
"Τα μονοπάτια της Χελιδόνας"
Τώρα τη σκυτάλη της ομορφιάς του τοπίου παίρνει η Χελιδόνα.
Ο ταξιδιώτης παίρνει την άσφαλτο για το Καρπενήσι και μέσα από την πόλη τον δρόμο προς Φραγγίστες, γέφυρα Επισκοπής και Αγρίνιο. Από το Μπαγασάκι ακολουθεί την πινακίδα η οποία δείχνει προς Φιδάκια και μπαίνει στους χωματόδρομους της Χελιδόνας. Η διαδρομή διατρέχει τις κατάφυτες πλαγιές του βουνού, περνάει από τα ξεχασμένα χωριά Στεφάνι και Σελλά και φθάνει στα Φιδάκια. Το χωριό, σε υψόμετρο 700 μ., έχει ελάχιστους κατοίκους, αλλά μαγεύει τον επισκέπτη με τα πέτρινα σπιτάκια και τις κόκκινες στέγες του. Εκεί κοντά υπάρχουν ίχνη φρουρίου και βρέθηκαν αντικείμενα αρχαίου οικισμού. Πιθανολογούν ότι η αρχαία Οιχαλία μπορεί να βρισκόταν σε αυτή την τοποθεσία.
Από εδώ η κατάβαση είναι μαγευτική καθώς τα γέρικα έλατα δημιουργούν το κατάλληλο κάδρο των πανοραμικών εικόνων της τεχνητής λίμνης των Κρεμαστών. Ο χωματόδρομος περνάει από την Αγιά Βλαχέρνα και καταλήγει στο σημείο όπου ανταμώνουν ο ποταμός Τρικεριώτης με τη λίμνη, διακλαδώνεται νότια προς τα χωριά Σαρκίνη, Βελωτά, Ασπρόπυργο, Προυσό ή βόρεια προς το χωριό Αγαλιανοί, περνάει από τη γέφυρα της Επισκοπής και βγαίνει στον δρόμο για την Ανατολική και Δυτική Φραγγίστα.
Στον δρόμο από το Καρπενήσι προς την Ανατολική Φραγγίστα βρίσκεται η τοποθεσία της «Σωτήρας» η οποία υποχρεώνει τον επισκέπτη να σταματήσει. Εδώ η νερομάνα ποτίζει αιώνες τώρα τα θεόρατα πλατάνια, τις βαλανιδιές και τα πουρνάρια.
Το μικρό εκκλησάκι του Σωτήρα, με τις εντυπωσιακές τοιχογραφίες, τον ξύλινο πολυέλαιο και το τέμπλο που κατασκευάστηκε το 1732 με φανερή επτανησιακή επιρροή, δημιουργεί έντονο αίσθημα κατάνυξης. Αποτελεί απομεινάρι παλιού μοναστηριού που κάποτε υπήρχε σε αυτόν τον χώρο. Ανακαινίστηκε το 1725, αλλά θα πρέπει να χτίστηκε κάπου στα τελευταία βυζαντινά χρόνια. Η Δυτική Φραγγίστα μπορεί να αποτελέσει το ορμητήριο για διαδρομές γνωριμίας με το τοπίο του Ταυρωπού ποταμού. Ο επισκέπτης μπορεί να διαγράψει έναν κύκλο ο οποίος περιλαμβάνει τα χωριά Αμίριανη, Μαραθιάς, Κάτω Μαραθιάς, Δυτικό Παπαρούσι, Παπαρούσι, Μοναστηράκι, Καλεσμένο.
Ο ταξιδιώτης παίρνει την άσφαλτο για το Καρπενήσι και μέσα από την πόλη τον δρόμο προς Φραγγίστες, γέφυρα Επισκοπής και Αγρίνιο. Από το Μπαγασάκι ακολουθεί την πινακίδα η οποία δείχνει προς Φιδάκια και μπαίνει στους χωματόδρομους της Χελιδόνας. Η διαδρομή διατρέχει τις κατάφυτες πλαγιές του βουνού, περνάει από τα ξεχασμένα χωριά Στεφάνι και Σελλά και φθάνει στα Φιδάκια. Το χωριό, σε υψόμετρο 700 μ., έχει ελάχιστους κατοίκους, αλλά μαγεύει τον επισκέπτη με τα πέτρινα σπιτάκια και τις κόκκινες στέγες του. Εκεί κοντά υπάρχουν ίχνη φρουρίου και βρέθηκαν αντικείμενα αρχαίου οικισμού. Πιθανολογούν ότι η αρχαία Οιχαλία μπορεί να βρισκόταν σε αυτή την τοποθεσία.
Από εδώ η κατάβαση είναι μαγευτική καθώς τα γέρικα έλατα δημιουργούν το κατάλληλο κάδρο των πανοραμικών εικόνων της τεχνητής λίμνης των Κρεμαστών. Ο χωματόδρομος περνάει από την Αγιά Βλαχέρνα και καταλήγει στο σημείο όπου ανταμώνουν ο ποταμός Τρικεριώτης με τη λίμνη, διακλαδώνεται νότια προς τα χωριά Σαρκίνη, Βελωτά, Ασπρόπυργο, Προυσό ή βόρεια προς το χωριό Αγαλιανοί, περνάει από τη γέφυρα της Επισκοπής και βγαίνει στον δρόμο για την Ανατολική και Δυτική Φραγγίστα.
Στον δρόμο από το Καρπενήσι προς την Ανατολική Φραγγίστα βρίσκεται η τοποθεσία της «Σωτήρας» η οποία υποχρεώνει τον επισκέπτη να σταματήσει. Εδώ η νερομάνα ποτίζει αιώνες τώρα τα θεόρατα πλατάνια, τις βαλανιδιές και τα πουρνάρια.
Το μικρό εκκλησάκι του Σωτήρα, με τις εντυπωσιακές τοιχογραφίες, τον ξύλινο πολυέλαιο και το τέμπλο που κατασκευάστηκε το 1732 με φανερή επτανησιακή επιρροή, δημιουργεί έντονο αίσθημα κατάνυξης. Αποτελεί απομεινάρι παλιού μοναστηριού που κάποτε υπήρχε σε αυτόν τον χώρο. Ανακαινίστηκε το 1725, αλλά θα πρέπει να χτίστηκε κάπου στα τελευταία βυζαντινά χρόνια. Η Δυτική Φραγγίστα μπορεί να αποτελέσει το ορμητήριο για διαδρομές γνωριμίας με το τοπίο του Ταυρωπού ποταμού. Ο επισκέπτης μπορεί να διαγράψει έναν κύκλο ο οποίος περιλαμβάνει τα χωριά Αμίριανη, Μαραθιάς, Κάτω Μαραθιάς, Δυτικό Παπαρούσι, Παπαρούσι, Μοναστηράκι, Καλεσμένο.
Nέα απo την Ευρυτανία
10 Αυγούστου 2010
Σε απόσταση 20 χλμ. νοτιοανατολικά της Κοζάνης, βρίσκεται η τεχνητή λίμνη του Πολυφύτου. Σε ύψος 55 μ. πάνω από την επιφάνειά της διασχίζεται από γέφυρα μήκους 1.372 μ., πλάτους 13,5 μ. και γνωστή ως Υψηλή Γέφυρα των Σερβίων. Η λίμνη αυτή δημιουργήθηκε από την τιθάσευση του ποταμού Αλιάκμονα με τη δημιουργία φράγματος και τη λειτουργία ενός από τους σπουδαιότερους υδροηλεκτρικούς σταθμούς της χώρας. Είναι μία από τις μεγαλύτερες τεχνητές λίμνες της Ελλάδας, όπου πρόσφατα κατασκευάστηκε ένα σύγχρονο πλωτό λιμάνι. Το πρόγραμμα προώθησε η νομαρχία Κοζάνης, με στόχο τη δημιουργία προϋποθέσεων στην περιοχή για την ανάπτυξη οικοτουριστικών, ναυταθλητικών και αλιευτικών δραστηριοτήτων. Το πολυχρηστικό λιμάνι δημιουργήθηκε με τη μέθοδο των 'ασυνεχών πλωτών προβλητών βαρέος τύπου.' Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει η διαδρομή γύρω από τη λίμνη, ακολουθώντας το δρόμο προς το χωριό Ίμερα, περνώντας πάνω από το φράγμα της Δ.Ε.Η. στο Πολύφυτο και συνεχίζοντας τη διαδρομή από την απέναντι όχθη, ανάμεσα στους οπωρώνες, μέχρι το Βελβεντό. Στην περιοχή της λίμνης δραστηριοποιείται ο Ναυτικός Όμιλος Κοζάνης με ποικίλες ναυταθλητικές δραστηριότητες όλες τις εποχές του χρόνου. Επίσης στη λίμνη μπορεί κανείς να ψαρέψει, να κολυμπήσει και να κατασκηνώσει.
Να αναστηλωθεί το μεγαλύτερο μονότοξο Γεφύρι των Βαλκανίων
30 Ιουλίου 2010
Όταν οι άνθρωποι εκεί στον μεσαίωνα (1515 μ.Χ.) αποφασίζουν να κτίσουν μια γέφυρα, ψηλά στα βραχοστενώματα του Αχελώου, ώστε να μπορούν να επικοινωνούν. Όταν οι ίδιοι άνθρωποι βοηθώντας με τα υλικά της περιοχής στην κατασκευή αυτής της γέφυρας και ο Δεσπότης Λάρισας Βησσαρίων να γυροφέρνει στα Βαλκάνια να συγκεντρώσει χρήματα, ώστε να πληρωθούν οι μαστόροι. Όταν το τελικό αποτέλεσμα είναι αυτό που δείχνει η φωτογραφία… Τότε πρέπει να σκεφτούμε ότι εκείνοι οι άνθρωποι, εκείνη την εποχή πέτυχαν το εντελώς ακατόρθωτο.
Πέτυχαν να κτίσουν ένα αριστούργημα λαϊκής αρχιτεκτονικής σε μια περιοχή όπου τα Τζουμέρκα έσμιγαν με τα Άγραφα. Πέτυχαν να κτίσουν το μεγαλύτερο μονότοξο των Βαλκανίων ύψους 25 μ. και ανοίγματος 45 μ. Πέτυχαν όχι μόνο να επικοινωνούν, αλλά και να συνδέσουν την Θεσσαλία με την Ήπειρο.
Για τον ταξιδιώτη της εποχής, το πέρασμα από την Ήπειρο στη Θεσσαλία (και το αντίστροφο) υπήρξε πάντα μια μεγάλη περιπέτεια. Εκτός από τα ψηλά απότομα βουνά και την αγριότητα των Αγράφων είχε να ........αντιμετωπίσει και τον Αχελώο, τον μεγαλύτερο μέσα στο ελληνικό έδαφος ποταμό. Δεκάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να τον διασχίσουν, ενώ ένα σωρό μύθοι, πολλοί απ' τους οποίους έρχονται από τα αρχαία ακόμα χρόνια, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να τονίζουν περισσότερο τις επικίνδυνες «ιδιοτροπίες» του.
Έτσι από μόνη της η γέφυρα δημιούργησε τους δικούς της θρύλους και συνεχίζει να δημιουργεί στα νεότερα χρόνια, παρ’ ότι από τις 27 Μαρτίου 1949 δεν υπάρχει πλέον. Ήταν η ημέρα που ανατινάχθηκε ως αποτέλεσμα των πολεμικών συγκρούσεων που γίνονταν στη περιοχή και εκείνη την ημέρα ήταν όλα συγκεχυμένα… ήταν ο εμφύλιος στην πλήρη έξαρσή του.
Έτσι λοιπόν και άτυπα δημιουργήσαμε μια κίνηση πολιτών για την αναστήλωση της γέφυρας Κοράκου. Αυτή η «κίνηση» έχει ως βασικό στόχο να υποβοηθήσει την Οργανωτική Επιτροπή που έχει συσταθεί μετά από απόφαση της Διανομαρχιακής συνάντησης που έγινε στα τέλη του μηνός Μαρτίου, με σκοπό αυτή την αναστήλωση.
Αφορμή αυτής της πρωτοβουλίας είναι το γεγονός που παρατηρήσαμε αυτές τις μέρες στο διαδίκτυο που κυριολεκτικά πήρε φωτιά μετά από την επιστολή-δήλωση συμπαράστασης της πρώην Διεθνούς αθλήτριας Βάσως Σκάρα την Δευτέρα 26 Ιουλίου. Παρατηρήσαμε από αυτή την ημερομηνία την άτυπη διαδήλωση των bloggers οι οποίοι με τις αναρτήσεις τους διαμόρφωσαν μια άλλη πραγματικότητα, αλλά και το υπόστρωμα, ώστε η ιστορική και η εθνική ανάγκη της αναστήλωσης να είναι πλέον όλων των ελλήνων.
Χρησιμοποιήσαμε τις λέξεις «εθνική ανάγκη» γιατί πραγματικά η αναστήλωση αυτή θα βάλει την οριστική ταφόπλακα στον εμφύλιο και όταν η γέφυρα θα ξαναζεύξη τον Αχελώο θα είναι το κατ’ εξοχήν μνημείο της εθνικής συμφιλίωσης για ολόκληρο το έθνος.
Καλούμε τους πολίτες που έχουν ευαισθησίες για τέτοια θέματα να επικοινωνούν μαζί μας μέσω mail: gefirakorakou@gmail.com ώστε να δημιουργηθεί μια πραγματική κίνηση που θα απαιτήσει δυναμικά τόσο από την Πολιτεία, όσο και από την UNESCO να αναστηλωθεί ο θρύλος των Βαλκανίων, όπως πριν λίγα χρόνια αναστήλωσαν τη γέφυρα ΜΟΣΤΑΡ της Βοσνίας, η οποία τηρουμένων των καταστάσεων ήταν κι αυτή θύμα του εμφυλίου στην π. Γιουγκοσλαβία.
Επίσης καλούμε τους bloggers οι οποίοι πραγματικά έδειξαν τις προηγούμενες ημέρες την πρωτοφανή ευαισθησία τους γι αυτό το θέμα, να το διατηρήσουν όσο μπορούν στην επικαιρότητα, ώστε ξεκινήσει η όλη διαδικασία. Στις 23 Αυγούστου 2010 θα είναι η καθοριστική ημερομηνία.
Κίνηση πολιτών για αναστήλωση ΓΕΦΥΡΑΣ ΚΟΡΑΚΟΥ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΕΜΠΙΛΗΣ
Tαξιδεύοντας με το αυτοκίνητο για κάποιο προορισμό, πολλές φορές έρχεται η σκέψη να κάνεις μια παράκαμψη για να δεις τι υπάρχει στην παράπλευρη ενδοχώρα μιας μεγάλης οδικής αρτηρίας. Αυτό συνέβαινε πάντοτε σ’ εμένα καθώς ταξίδευα για τα Γιάννενα ή τη Λευκάδα όταν περνούσα την πόλη του Αγρινίου με κατεύθυνση προς την Αμφιλοχία. Αυτή τη φορά αποφασίσαμε η παράκαμψη να αποτελέσει τον προορισμό μας.
Είκοσι ένα χιλιόμετρα από την πόλη του Αγρινίου, κοντά στο χωριό Κουβαράς, κάναμε αριστερά στη διασταύρωση για την κωμόπολη Φυτείες που είναι και έδρα του Δήμου Φυτειών. Όπως χαρακτηριστικά μας ανέφερε ο δήμαρχος Παναγιώτης Τζαχρήστας, οι Φυτείες αποτελούν την «πύλη» του Ξηρόμερου. Οι Φυτείες, ή Μαχαλάς όπως λεγόταν παλιά, είναι το φυσικό «μπαλκόνι» του Ξηρόμερου, χτισμένο σε υψόμετρο 350 μέτρων και από εκεί ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει τη θέα με τις λίμνες Αμβρακία, Οζερό, Τριχωνίδα και Λυσιμαχία, τα Ακαρνανικά Όρη, τον κάμπο, τον Αμβρακικό Κόλπο και το Ιόνιο Πέλαγος. Το όνομα συνδυάζει τη σύγχρονη με την αρχαία ιστορία, γιατί, από τη μία πλευρά, οι κάτοικοι της περιοχής ασχολούνται με τις καπνοφυτείες και, από την άλλη, ηχητικά, παραπέμπει στις Αρχαίες Φοιτίες που αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα απομεινάρια της αρχαίας ιστορίας της Ακαρνανίας. Ο Μαχαλάς αναφέρεται και από τον Γάλλο περιηγητή του 19ου αιώνα Πουκεβίλ. Όσον αφορά στη σύγχρονη ιστορία, πολλοί κάτοικοι ακόμα θυμούνται την εξέγερση των καπνοπαραγωγών Βάλτου και Ξηρόμερου το 1962, με θύμα τον Δημήτρη Βλάχο από τη Λεπενού και τραυματία το δεκάχρονο τότε Ευστάθιο Μπίλια από τον Μαχαλά Ξηρόμερου. Στις Φυτείες βρίσκονται διάσπαρτα χαρακτηριστικά δείγματα της ξηρομερίτικης αρχιτεκτονικής με αντιπροσωπευτικότερο τον «Ανεμόμυλο» που αναφέρεται και από τον περιηγητή Ληκ το έτος 1809. Τα τελευταία χρόνια έχουν αναπτυχθεί πάρα πολύ οι υποδομές στο Δήμο Φυτειών με σκοπό την προσέλκυση περισσότερων τουριστών.
Η Αμβρακία
Βορειοανατολικά των Φυτειών βρίσκεται η πολύ γνωστή λίμνη Αμβρακία που έχει τριγωνικό σχήμα. Η Αμβρακία καλύπτει μια επιφάνεια 14 τετραγωνικών χιλιομέτρων και αποτελούσε σημαντικό φυσικό πόρο, καθώς τα νερά της πότιζαν τη γύρω περιοχή και συνέβαλαν σημαντικά στην καπνοκαλλιέργεια και στην κτηνοτροφία. Η λίμνη Αμβρακία όπως και η λίμνη Οζερός, λόγω της σημασίας τους για το φυσικό περιβάλλον, έχουν ενταχθεί στο πρόγραμμα Natura 2000, με βασικότερο λόγο τον αριθμό και τα είδη των πουλιών που φιλοξενούνται σ’ αυτές. Κάποιος που έχει διάθεση να παρατηρήσει και να απολαύσει το φυσικό περιβάλλον της λίμνης μπορεί να έχει την τύχη να δει πολλά από τα είδη αυτών των πουλιών, ακόμα και
μικρούς κορμοράνους. Στην Αμβρακία ο επισκέπτης μπορεί να ψυχαγωγηθεί με περιπάτους στις όχθες της λίμνης και να κάνει ακόμα και σπορ όπως το θαλάσσιο σκι. Το μεγαλύτερο τμήμα της ανήκει στο Δήμο Φυτειών και στην ανατολική της όχθη βρίσκεται ο πολύ όμορφος οικισμός του Ρίβιου που ιδρύθηκε περίπου το 1860. Το όνομά του, σύμφωνα με ντόπιους ιστορικούς, έχει προέλθει από τη σλαβική λέξη «rybbje-ryba», που σημαίνει «ψάρι». Για να είμαστε ειλικρινείς, όταν ακούσαμε το όνομα του χωριού και το είδαμε χτισμένο στην όχθη της Αμβρακίας σκεφτήκαμε ότι μπορεί να προέρχεται από τη γαλλική λέξη «rive» που σημαίνει «όχθη». Χαρακτηριστική είναι η φράση «έσπασε ο Ρίβιος», γιατί όταν ο χειμώνας είναι βροχερός ένας υπόγειος ποταμός εκβάλλει με ορμή προς τη λίμνη, ανανεώνοντας έτσι τα νερά της Αμβρακίας.
Το ανατολικό σύνορο του Δήμου Φυτειών είναι το Θύαμον Όρος, ή αλλιώς Πεταλάς. Στο βουνό ζουν άλογα που έχουν κυρίως κοκκινωπό χρώμα και είναι μαθημένα να σκαρφαλώνουν στα βουνά. Εάν είστε τυχεροί, μπορεί να τα δείτε πλαισιωμένα από παπαρούνες – ένα μοναδικό έργο από τον καμβά της φύσης.
Η λίμνη Οζερός ή Γαλίτσα, που βρίσκεται δυτικά του ποταμού Αχελώου, αποτελεί εξίσου σημαντικό υγροβιότοπο. Εκτός από την εξαιρετική φυσική της ομορφιά, ενδημεί αξιόλογη χλωρίδα. Όπως και όλες οι λίμνες της δυτικής Ελλάδας, είναι κι αυτή τόπος στάθμευσης μεταναστευτικών πουλιών. Η λίμνη του Οζερού με τις υποδομές, που όπως μας είπε και ο δήμαρχος Φυτειών γίνεται προσπάθεια να αναπτυχθούν ακόμα περισσότερο, αποτελεί ιδανικό πόλο έλξης για όσους θέλουν να απολαύσουν τη φύση, την αλιεία και να ψυχαγωγηθούν. Είναι, επίσης, σημαντικός προορισμός και για επιστημονικούς και εκπαιδευτικούς σκοπούς.
Μονή Λιγοβιτσίου
Πάνω από τη λίμνη Οζερού βρίσκεται η ιστορική μονή του Λιγοβιτσίου που είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Η πρώτη και ιδιαίτερη εικόνα της μονής είναι η φρουριακή μορφή της. Το μοναστήρι έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Επανάσταση του 1821 και για κάποιο χρονικό διάστημα αποτελούσε το στρατηγείο του Γεώργιου Καραϊσκάκη. Η παλαιότερη χρονολογία που βλέπουμε σε εντοιχισμένη πλάκα στη μονή είναι του 1737, που ίσως να αποτελεί και τη χρονολογία κτίσεώς της.
Στα δυτικά της σύγχρονης κωμόπολης των Φυτειών και λίγο πριν φτάσουμε στο χωριό Μπαμπίνη βρίσκεται η πόλη των Αρχαίων Φοιτιών. Τα παλαιότερα ευρήματα που μαρτυρούν τη ζωή στις Αρχαίες Φοιτίες είναι μυκηναϊκά και έχουν ανεβρεθεί στο συνοικισμό Κουβαρά. Την πόλη συναντάμε στον Θουκυδίδη, στον Πολύβιο και στον Στέφανο Βυζάντιο που την αναφέρουν με διαφορετικά αλλά παραπλήσια ονόματα όπως Φυτία, Φοιτείες και Φοίτιον. Στο εσωτερικό της αρχαίας πόλης υπήρχε η αγορά από την οποία σώζονται ερείπια, η δεξαμενή και το νεκροταφείο. Η αρχαία πόλη είχε σημαντική θέση στο Κοινό των Ακαρνάνων.
Στα νοτιοδυτικά όρια του Δήμου Φυτειών βρεθήκαμε μπροστά σε ένα πραγματικό αξιοθέατο της φύσης: Μας είχαν συστήσει να μην παραλείψουμε να επισκεφθούμε το βελανιδόδασος του Ξηρόμερου, σημαντικό αξιοθέατο, αφού στην εποχή μας η διατήρηση της βιοποικιλότητας αποτελεί ζητούμενο από όλες τις περιβαλλοντολογικές οργανώσεις. Καλύπτει έκταση 60.000 στρεμμάτων και είναι το μεγαλύτερο στα Βαλκάνια. Στο δάσος υπάρχουν ερείπια αρχαίων πόλεων και μικρών εκκλησιών του Βυζαντίου. Τα προϊόντα του δάσους έπαιζαν σημαντικό ρόλο στην οικονομία της περιοχής και τροφοδοτούσαν μέχρι και το 1970 τα βυρσοδεψεία της Μυτιλήνης. Όπως μας είπαν κάτοικοι της περιοχής, η ομορφιά του συνίσταται και στην εναλλαγή των χρωμάτων που συντελείται από εποχή σε εποχή. Αξίζει να σημειώσουμε ότι θα πρέπει να δοθεί από την πλευρά της Πολιτείας ιδιαίτερο βάρος στην προστασία και την ανάδειξη αυτού του εξαίσιου περιβαλλοντικού μνημείου.
Μοναδική ακτογραμμή
Το Ξηρόμερο δεν είναι όμως μόνο λίμνες και βουνά, αλλά το διατρέχει μια πανέμορφη ακτογραμμή. Παίρνοντας το δρόμο για τη θάλασσα φτάσαμε στον Αστακό, όπου εκτός από το γνωστό πια λιμάνι υπάρχει και η πανέμορφη κωμόπολη. Με ορμητήριο τον Αστακό μπορεί κάποιος να επισκεφθεί πανέμορφα χωριά όπως το Πεντάλοφο, η Χρυσοβίτσα και ο Καραϊσκάκης που έχει πάρει το όνομά του από τον ήρωα της Ελληνικής Επανάστασης. Δίπλα στην πόλη του Αστακού υπάρχουν πανέμορφες παραλίες, όποια κι αν διαλέξετε θα σας αποζημιώσουν τα καταγάλανα νερά του Ιονίου Πελάγους. Αφήσαμε πίσω τον Αστακό με κατεύθυνση βορειοδυτικά, παράλληλα με τη θάλασσα και προορισμό τον Μύτικα. Στα αριστερά μας είδαμε τα νησιά Κάλαμο και Καστό με την εξαίσια φυσική ομορφιά, στα οποία η πρόσβαση γίνεται σε λίγα λεπτά από τον Μύτικα. Φτάνοντας στον Μύτικα, διαπιστώσαμε ότι είναι το ιδανικό μέρος για να απολαύσουμε το μεσημεριανό μας φαγητό με ψάρια και θαλασσινά που έχουν αλιεύσει οι ψαράδες του γραφικού αυτού χωριού. Ο Μύτικας, κυριολεκτικά χτισμένος πάνω στη θάλασσα, έχει για «πλάτη» του τα επιβλητικά Ακαρνανικά Όρη, το Περγαντί με το πανέμορφο και σπάνιας ομορφιάς δάσος της Μαύρης Ελάτης, την Ψηλή Κορφή και πιο ψηλά το Μπούμστο. Οι άνθρωποι, φιλόξενοι, απάντησαν σε κάθε ερώτησή μας για την περιοχή, την οικονομία, την τωρινή δύσκολη κατάσταση, και φυσικά με το παράπονο για την Πολιτεία που μόνιμα τους ξεχνά.
Ο Μύτικας μένει πίσω μας, με τη θάλασσα αριστερά μας και τα Ακαρνανικά Όρη δεξιά μας με προορισμό τη Βόνιτσα, την πιο γνωστή για εμάς μέχρι πρότινος πόλη του Ξηρόμερου. «Μπήκαμε» στα χωριά Κανδήλα και Βάρνακα, χαρακτηριστικά του ξηρομερίτικου τοπίου, και συνεχίσαμε για την Πάλαιρο. Αυτή είναι η ευρύτερη περιοχή της Αρχαίας Αλυζίας που αποτελούσε σημαντικό αρχαίο οικισμό με τέμενος αφιερωμένο στον Λοξία Απόλλωνα. Αργά το απόγευμα φτάσαμε στη Βόνιτσα, την πόλη που είναι χτισμένη κοντά στο αρχαίο Ανακτόριο και που αποτελεί έδρα του ομώνυμου Δήμου Ανακτορίου. Η Βόνιτσα έχει πλούσια ιστορία, γιατί όπως το γειτονικό της Άκτιο και η γειτονική Πρέβεζα άλλαξε πολλές φορές χέρια κατακτητών. Το Κάστρο, το νησάκι Κουκουμίτσα, το γραφικό λιμανάκι της και τα ιχθυοτροφεία που υπάρχουν στην ευρύτερη περιοχή δίνουν το στίγμα της όμορφης κωμόπολης. Η περιοχή της Βόνιτσας διαθέτει εκπληκτικές παραλίες και καλό είναι να θυμόμαστε ότι δεν είναι απλώς το πέρασμα για τη Λευκάδα ή το Άκτιο.
Επιστρέφοντας προς την Αμφιλοχία κάναμε μια παράκαμψη για το Θύριο που έχει και το μοναδικό αρχαιολογικό μουσείο στο Ξηρόμερο, με ευρήματα κυρίως επιγραφές πολιτικού περιεχομένου. Το Αρχαίο Θειρίο ήταν κατά καιρούς έδρα του Κοινού των Ακαρνάνων. Δυτικά του βρίσκεται το χωριό της Κορπής με τις ομώνυμες πηγές. Λίγο πριν φτάσουμε στην Αμφιλοχία, στρίψαμε δεξιά για το χωριό Τρύφο, γνωστό για τα ιαματικά του λουτρά που λειτουργούν τους καλοκαιρινούς μήνες με πολλούς επισκέπτες για λουτροθεραπεία. Λίγα χιλιόμετρα νοτιότερα βρίσκεται ο μεγαλύτερος οικισμός του Ξηρόμερου, η Κατούνα.
Για τους επισκέπτες του καλοκαιριού υπάρχουν πάρα πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις στο Δήμο Φυτειών το Δεκαπενταύγουστο, ο οποίος όμως είναι παρών και το χειμώνα με την περίφημη «Γιορτή της Τσιγαρίδας» στις 26 Δεκεμβρίου. Στο νοτιοανατολικό Ξηρόμερο, δίπλα στην κωμόπολη Κατοχή, βρίσκονται οι Αρχαίες Οινιάδες, γνωστές στους ντόπιους ως Τρικαρδόκαστρο. Εκεί υπάρχει το αρχαίο νεώριο και το αρχαίο θέατρο όπου η κοινότητα και το υπουργείο Πολιτισμού διοργανώνουν κάθε καλοκαίρι πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Ολόκληρη η περιοχή του Ξηρόμερου έχει αναπτύξει τις υποδομές της. Στις Φυτείες μπορείτε να επιλέξετε να μείνετε στον «Ξενώνα Φοιτίας», ιδανικό κατάλυμα για αγροτουρισμό και ήρεμες διακοπές. Σας συστήνουμε ανεπιφύλακτα την ταβέρνα «Εξαίρετον στην πλατεία των Φυτειών και το εστιατόριο «Τριόλας» στον Αστακό, όπως επίσης και το καφέ-ψητοπωλείο «Ταχάνι» στο Βασιλόπουλο. Από το Ξηρόμερο καταγόταν και ο αείμνηστος τραγουδιστής δημοτικών τραγουδιών Τάκης Καρναβάς που με τη φωνή και τα τραγούδια του έχουμε γλεντήσει σε πολλά πανηγύρια σε όλη την Ελλάδα.
Θα κλείσω το αφιέρωμά μας στο Ξηρόμερο με τα λόγια ενός Ξηρομερίτη από το χωριό Παπαδάτου, του Στέλιου Φούντα, δημιουργού του πόρταλ του Δήμου Φυτειών: «Το Ξηρόμερο και οι Ξηρομερίτες έχουν τη δική τους ταυτότητα και προσωπικότητα…».
m-epikaira.gr